gisteren dacht ik aan the beanery en zocht een plaatje om hier te laten zien. al zoekend kwam ik een ander werk van kienholz tegen dat direct iets deed.
the beanery deed dat ook, dat directe iets. toen ik die voor het eerst tegenkwam was ik een meisje van een jaar of 8, op bezoek in het stedelijk. ik was net ietsje groter dan de barkrukken denk ik. wat maakte het een indruk er door te lopen. buiten stond een suppoost en hij liet steeds maar een paar mensen tegelijk binnen. die mensen die een klok hadden en geen gezicht waren eng en fascinerend. ik bleef kijken en ging meteen opnieuw in de rij staan om die wereld nog een keer binnen te mogen. het was beter dan een boek lezen want het was net of ik in het boek was gestapt. een boek dat ik alleen maar kon lezen door daar te zijn tot ik het uit had. en in de loop der jaren ben ik nog heel vaak een stukje verder gaan lezen. the beanery behoort gelukkig tot de vaste collectie van het stedelijk.
gisteravond kwam ik the beanery voor de moniiq van nu tegen. ik heb hier iets mee en ik moet hier iets mee en ik ben benieuwd wat. ik verdrink er even diep in als in the beanery indertijd.
het hele werk bestaat blijkbaar uit een grote grijze kist. als bezoeker kijk je door een klein raampje met tralies ervoor. en dan zie je wat het plaatje laat zien. the state hospital heet het. en kijk zelf maar.
