daar was ik laatst weer eens ingekukeld, soms doe ik dat.
het leuke was dat in deze put een man woonde. hij was
heel gelukkig in zijn huisje, dat wil zeggen: totdat ik uit
de lucht kwam vallen.
ik vroeg hem of hij nooit eenzaam was, of zich verveelde,
of zich opgesloten voelde. hij keek me wat bevreemd aan
en vroeg of ik blind was. hij wees me het woud aan in
het oosten, en zei dat daarachter de oceaan lag. ten
zuiden lag de stad, en hij vertelde over alle vrienden die
daar woonden. hij wees hun huizen aan, en zwaaide naar ze.
braaf keek ik elke keer de aangewezen richting uit en rilde
bij het zien van algen op een bakstenen muur. maar hij
loog niet, aan zijn ogen zag ik dat hij iets anders zag dan
ik. hij was Koning van Put, en na een dag vroeg hij me
om te gaan want er waren belangrijker dingen te doen.
bovendien, en dat was het laatste dat ik van hem hoorde,
waren de vrouwen in Put veel mooier en liever dan ik.
soms loop ik naar het randje maar ik zie hem nooit.
daarvoor is de afstand ook te groot. dan gooi ik een
bloem naar beneden, of een vis. boeken niet meer, die
gooit hij terug. daar heeft hij het ook te druk voor denk ik,
als Koning van Put.
5 thoughts on de put
Je hebt me weer eens na jaren doen denken aan de Japanse film Vrouw in het Zand (Suna no onna). Dat is goed.
Toevallig speelt een put ook een belangrijke rol in de wonderlijke en op vreemde wijze spannende Japanse roman The Wind-Up Bird Chronicle van Haruki Murakami. In dat verhaal blijkt de put een ideale meditatieplek.
ik ken noch de film suna no onna noch het boek van murakami. beiden trekken me aan, en niet eens alleen door het mede-gebruik van de put.
het boek ga ik zeker lezen, nu ik de recensie van the new york times book review heb gelezen. met film heb ik minder dan met literatuur, maar ik zet hem op mijn lijstje in het kleine zwarte boekje.
wist je overigens, vido, dat de engelse vertaling een stuk korter is dan het japanse origineel?
In a review in World Literature Today Yoshiko Yokochi Samuel writes that “the English version has been subjected to extensive cutting, undoubtedly under pressure from the publisher”. This sad fact is now confirmed in Jay Rubin’s Haruki Murakami and the Music of Words, where he writes that it was “stipulated in Murakami’s contract that the book should not exceed a certain length”. Rubin, in fact, handed in both an abridged and a complete translation, but Knopf stuck to their ridiculous word-limit. May they suffer at the hands of the literary gods for their crimes against helpless readers and Murakami. But it’s just another reminder, that when you read a book in translation you’re getting screwed — often far worse than you could even contemplate. vermeldt deze site tenminste.
‘kheb het boek maar vast besteld ook, voor als cloud atlas op is.
Dit is wel een heel bizar bericht. Ik vraag me nu af of het nieuwe boek van Murakami in de vertaling ook in verminkte vorm is uitgebracht.