de afgelopen week was vooral muziekweek. twee avonden in paradiso brachten the arcade fire, the national, jaga jazzist en ook nog dansen bij amsterdam beat club. op dat laatste na is er al aardig wat over geschreven, door marieke en door diverse andere subjectivisten bijvoorbeeld. maar ik wil ook nog even.
over het optreden dat the arcade fire op 11 maart in de melkweg gaf was ik lyrisch. ik durfde nauwelijks hopen dat ze op 11 mei, na twee maanden touren, weer een dergelijk legendarisch concert zouden geven. ik had me er -zo dacht ik- al bij neergelegd dat de band inmiddels wel moe zou zijn en veel minder enthousiast. maar toen ik gelijk leek te krijgen voelde ik alsnog teleurstelling. lag het aan het publiek? in de melkweg was vrijwel iedereen muisstil, in paradiso werd gekletst bij het leven. zanger win butler merkte op dat het -hij dacht omdat paradiso een kerkgebouw is- op het podium behoorlijk insane klonk, dat geklets. hij leek een bijzonder slecht humeur te hebben, en de rest van de band was een stuk minder speels. marieke omschrijft treffend dat het arcade fire-universum geïmplodeerd leek: het publiek mocht er niet meer bij. toch veranderde dat gelukkig halverwege power out. win maakte zich behoorlijk kwaad en daarmee leken de kletsgeesten uit het publiek verjaagd en zijn eigen spirit hervonden. de rest van het optreden voelde ik me weer opgenomen, ik mocht weer meedoen met the arcade fire.
daarna zag ik the national in de bovenzaal. een tijdje geleden, toen ik binnen korte tijd hun nieuwe cd alligator hoorde als ook de cd hold fast, pioneer van last harbour, vroeg ik me af hoeveel bands eigenlijk bestaansrecht hebben in die tindersticks-niche. tenslotte doen tindersticks het zelf al zo mooi, wat kunnen die andere bandjes daar nog aan toevoegen? wel, dat vroeg ik me al snel niet meer af. live is the national ruiger en rockender dan op cd en mijn tindersticks-associatie verdween vrijwel geheel. ook hier een violist, maar waar bij the arcade fire de violen vooral het ritme lijken op te stuwen doet de violist bij the national soortgelijke dingen met de melodie. prachtig. dat vond ook de holden caulfield van the arcade fire (excuus, ik weet zijn naam even niet) die enthousiast vooraan stond. mijn gezelschap wees me na afloop ook op win butler, die tegen een muur geleund stond. we liepen even op hem af om hem voor het concert te bedanken. en -als zo vaak- zei ik weer te veel. ik hield het niet bij een bedankje voor eerder die avond, ik bedankte hem ook voor het optreden van twee maanden geleden in de melkweg, met de iets onhandige toevoeging that night was legendary and magical but tonight was pretty good too. ach wel, het was de waarheid en dat wist-i zelf waarschijnlijk ook wel. hij nam mijn bedankje met een minimaal knikje in ontvangst. hij reageerde gelukkig op elk bedankje minimaal dus ik voel me er niet al te slecht over.
zaterdag de 14e was ik alweer in paradiso, voor jaga jazzist. ik ken eigenlijk alleen hun meest recente cd what we must. een perfecte cd om bij in de zon te zitten. en lo and behold: ook zaterdagavond in paradiso scheen de zon. we kwamen iets te laat en terwijl ik nog bij de garderobe stond maakte de muziek die van binnen klonk me al vrolijk. tien hele enthousiaste muzikanten op het podium die wel 2 uur gespeeld hebben. wat, is het al 2 uur? vroeg ik. nee, ze hebben 2 uur gespeeld! ah, ok. ik had het ook geloofd als het al 2 uur was (en niet omdat het optreden langdradig leek, integendeel). het zijn toch geen christenen he? vroeg ik nog even voor de zekerheid. nee, het zijn geen christenen. oh wat was ik blij.
zo blij dat ik wilde dansen. bij oneida in de bovenzaal ging dat niet zo. ik kan daar verder niets over zeggen, ik heb maar anderhalf nummer meegemaakt. nog even in de grote zaal gekeken en toen naar de kelder. en in die kelder draaide amsterdam beat club. ik keek nog even om me heen of roger moore en emma peel toevallig ook aan het dansen waren. die heb ik niet gezien, wel amuseerde een deel van jaga jazzist zich ook met deze swingende sounds, vette soul, horny-hammond-jazz, sixties soundtracks, twist a-go-go, dampende ska, sensuele exotica, rock ‘n’ roll, en koffers vol covers.
het was een fijn weekje.