ace reageerde hier op mijn stukje over discipline. en natuurlijk heeft ace gelijk. een beetje tenminste. het is geen discipline, maar schrijfdrang dat aan een blog ten grondslag ligt. en de behoefte aan publiek dat je lettertjes leest. aan beide heb ik geen gebrek, al jaren niet. dat begon bij de schoolkrant, van de lagere school zelfs. ik herinner me nog een sinterklaasliedje dat ik schreef toen ik om-en-nabij 10 was, en een ‘meester’ die daar een melodie en akkoorden enzo bij wist te maken. wat was ik trots, als de hele klas niet alleen ‘hoor wie klopt daar’ en ‘zie de maan schijnt’ zong maar ook:
sinterklaas, sinterklaas
heeft een tuin in spanje
daarin is hij de baas
de appels zijn oranje
er zijn pepernotenbomen
er zijn marsepeinen struiken
kind’ren kunnen er niet komen
maar sint kan de weg wel ruiken!
de rest weet ik niet meer (en geen kritisch commentaar op deze jeugdzonde graag). maar wat ik maar wil zeggen is dat drang en behoefte en alles er altijd wel zijn. mijn hoofd schrijft zo vaak. om ‘t uit dat hoofd op een scherm of een papier te krijgen… dat kost toch echt veel moeite. niet het schrijven zelf -wel, soms een beetje natuurlijk- maar het ook echt *doen*. geen gebrek aan inspiratie hier, wel aan transpiratie.
discipline ace. ik heb er een schromelijk gebrek aan en ik heb het ontzettend nodig. die 3 dagen per week mijn bed tijdig uit om te werken: dat gaat prima. daar wordt de discipline natuurlijk ook deels van buiten opgelegd. met schrijven niet. en daarom leg ik het mezelf op, met dit blog. want ik word er wel blijer van, als ik schrijf. zelfs al zijn ‘t niemandallerige stukjes. als toonladders, vingeroefeningen. ik weet dat, als ik eenmaal weer gewend raak aan ‘t frequent schrijven van die stukjes, dat de verhaaltjes dan ook wel weer komen. en verhaaltjes schrijven maakt me meer dan blij, dat maakt me gelukkig.