woorden groeien mee, met de jaren
worden ze zwaarder, ze raken
bemanteld met onderzees gewas,
mosselen, een stuk van een wrak,
wieren ijl als oud mensenhaar,
onrustige planthanden, verraad
van bovenglans, verdronken land,
algen dralend boven zwart zand.
daarom moet ik ze altijd vertalen,
loswrikken, ophalen, in ander water
overdoen, uitspoelen, afkrabben
en wachten wat in mijn handen
achterblijft: een bloem, een geraamte,
een onderaards antwoord van aarde,
een laatst geglinster, een begin van brand,
een glimp onderbelicht vaderland.
gabriel smit (1910-1981)
uit: op mijn woord (1968)
One thought on vaderland’s dicht
Het afboenen van de roest van woorden, ooit zo licht en echt uitgesproken, maar sommigen worden te zwaar en vuil door de jaren heen. Onherkenbaar. Erg mooi gedicht Moniiq, heel waar.