waddenzee

zaterdag zag ik de waddenzee liggen achter een strook gras, hij zag er erg pootjebaadbaar uit. in het gras dartelden schaapjes en lammetjes. als stadsmens met alle ontberingen van dien wilde ik heel graag een schaap aaien. ze leken niet bang voor ons, maar hoe nieuwsgierig ook, telkens huppelden ze weg zodra ik hoi! zei. ik probeerde het later nog met mhèè-hèè maar ze verstonden me ook dan niet.

de schaapjes en lammetjes deden niet aan pootjebaden. ik kan me daar wel iets bij voorstellen, het is voor een schaap vast niet fijn om omgewaaid in de waddenzee te liggen. de koeien hielden hun poten ook liever droog, en zelfs de paarden -die de hele tijd achter elkaar aanrenden- bleven op minstens vijftien meter van het water. het waaide zo dat ik een enkele meeuw achteruit zag vliegen. kleine zwart-witte vogeltjes probeerden een dijk over te vliegen maar werden teruggewaaid als ze er nog maar een half metertje bovenuit kwamen. het was een grappig gezicht, die vogeltjes die telkens heel kort boven het gras opdoken en dan weer kopje onder gingen.

het was een vrolijke beestenbende, daar aan die waddenzee. ook zon en wolken speelden samen, en de wind probeerde me mijn zonnebril af te pakken. ideale pootjebaad-omstandigheden. ik liet de geliefde even los en woei zelf om, en mijn handen versteenden. het werd irish coffee in plaats van pootjebaden, maar die waddenzee is nog niet van me af.