in mijn vorige baan was ik, naast het andere, ook kunstadviseur. dat had een hoog in het land der blinden… gehalte maar dat gaf niks. mijn ene oog was zowel vereerd als blij met mijn ‘bijbaantje’. veel werk had ik er niet aan, tot het besluit viel dat we naar een nog groter kantoorpand moesten verhuizen. als rijksoverheid blijk je verplicht om een percentage van verhuiskosten te besteden aan kunst. dat was een fijn hoog bedrag. een beetje eng hoog ook wel, voor één oog.
ik was dan ook blij met de twee oogjes-in-het-zeil die een kunstadviseur van bureau rijksbouwmeester hield. een leuke man ook, waarmee het goed klikte. hij was zelf kunstenaar en deed dit er tijdelijk bij. er waren altijd 3 kunstadviseurs -misschien nog steeds wel hoor, maar met dit kabinet weet je maar nooit, vandaar mijn verleden tijd-, en elke 3 jaar werden ze vervangen. ik meen om te voorkomen dat de kunst die de overheid aankoopt te eenvormig zou worden.
het bedrag was zo hoog dat we opdracht konden geven tot een groot kunstobject en we besloten iets te laten maken voor buiten, bij de entree van het nieuwe pand. dan zouden de voorbijgangers in dat dorre kantoorlandschap ook nog iets moois meekrijgen. dat leek me ook wel zo netjes, gezien belastinggeld. en we dachten en spraken en keken boeken in en gingen op atelierbezoek. hij liet de naam panamarenko vallen. omdat panamarenko iets met vliegen had, en wij ook.
hij liet me foto’s en boeken zien. wat een onmogelijke dromen probeerde deze panamarenko te vangen. niks geen boeing 747: hij zelf wilde vliegen. niet opgesloten in een wanstaltig luchtvervuilend omhulsel, maar bijvoorbeeld met een klein rugzakje en wat goudkleurige zweef-dingetjes boven de schouder. een elegantere versie van de vleugels van icarus, en door het gebruik van techniek mogelijk bestand tegen de warmte van de zon.
deze panamarenko bleek wel veel beroemder dan ik dacht, en duurder. volgens de kunstadviseur was hij ook nog eens erg lastig te benaderen, maar ik was zo geïntrigeerd geraakt door deze moderne leonardo da vinci dat ik hard ging nadenken. men zegt dat iedereen ter wereld hooguit 5 handshakes away is, en ik was er van overtuigd dat panamarenko dichterbij moest zijn dan dat. en zo bleek. een vriend van me kende iemand die panamarenko goed kent en er gingen wat faxen heen en weer. helaas. ongeacht de weinige handshakes, ongeacht de gedeelde belangstelling voor vliegen, hij bleef te duur.
de opdracht voor het beeld ging naar een ander, maar er was nog wel geld over. en de kunstadviseur nam me een dagje mee naar antwerpen. we gingen naar een tentoonstelling van panamarenko, zodat ik het werk van deze ingénieur poétique in levende lijve zou kunnen zien.
wordt vervolgd