gisteren was ik bij de herdenking van de februaristaking. ik ben eigenlijk meer van het demonstreren dan van het herdenken maar er zijn momenteel niet genoeg demonstraties om mijn groeiende behoefte aan protest & verzet te bevredigen. het herdenken van verzet leek me een aardig tussendoortje.
een dochter van een staker opende, job cohen sprak wat en huub van der lubbe las 2 liedteksten. daarmee wist hij nog iets van een protestgevoel op te roepen:
nieuwe laarzen
stonden steeds vooraan
als je die een stok geeft
dan gaan ze ermee slaan
ze voelen zich belazerd
verliezen hun geduld
willen een simpel antwoord
en iemand voor de schuld
ze zijn er weer, terug van weggeweest
nieuwe laarzen van een oude leest
botte leugens van een foute geest
daarna werden bloemen neergelegd maar daar kon ik niet veel van zien. in de buurt stond een doventolk die wel veel zag en daar druk gebarend over vertelde. ik begreep niks van wat ze zei. het was ijzig koud en alleen binnen de hekken, waar ik niet komen mocht, stond een vuurkorf.
maar het was leuk om alle om-en-nabij 80-jarigen om me heen te zien en te horen. die man met dat rode keppeltje, daar links ja, hij loopt net achter cohen. die zie je ook overal zei een meneer met zwarte baret tegen de vrouw naast hem. een ander vroeg wie die van der lubbe eigenlijk was. veel spannender werden de flarden gesprek niet maar ik ben haast een uur blijven luisteren. toen het me echt te koud werd liep ik weg. dat kostte nog moeite, zo stram verkild waren mijn benen. de druk pratende tachtigers leken er geen last van te hebben. ik geef toch de voorkeur aan demonstreren, zeker bij lage temperaturen.