He never asked why she always walked
By the shore, what she craved
Why she never cried when every wave
Crescendoed like an orchestra of bones.
She stood again on the low bridge
The night of the full moon.
One sweet, deep breath and she slipped in
Where the river fills the sea.
She saw him clearly in the street light — his puzzlement.
Rid of him she let out one low, strange cry. . . .
Mary O’Malley, 1995
het is je vergeven als je other woman las maar er staat heus otter woman. deze ottervrouw komt uit de ierse folklore, die verhalen kent waarin mensenmannen trouwen met ottervrouwen. na het huwelijk ontdoet hij de ottervrouw van haar ottervelletje zodat ze niet meer terug kan naar zee. als de ottervrouw, een aantal zoons en vele tranen verder, haar huid terugvindt aarzelt ze niet.