gisteravond, terwijl ik naar six feet under keek, is hier een vrouw op de stoep doodgereden. een meter of 25 verderop. een man met drank en een auto verloor de macht. zoiets. ik heb het helemaal niet gemerkt maar at5-tekst schreef het. volgens at5 was het een stuk verderop maar toen ik vandaag naar buiten liep zag ik dat het erg dichtbij was. er stonden een paar buurtbewoners bij een lege plek met veel roestbruin en witte kruisen en strepen op straat. en er lagen wat paarse tulpen.

’tis niet dat ik het had kunnen zijn. ik had het al zo vaak kunnen zijn. in een schietpartij, in ‘t verkeer, een shock-reactie op verkeerde medicijnen. plus al die keren dat ik het had kunnen zijn waar ik zelf helemaal geen weet van heb. en gelukkig maar want anders valt er niet te leven. maar dat ik zo helemaal niks gemerkt heb. 23.30 uur, ik denk nog even na. ja, dat was six feet under-tijd, geen harde muziek ofzo.

terug van boodschappen hagelde het even. de buurtbewoners stonden er al niet meer. niemand stond er. ik had ook bloemen gekocht. niet met de bedoeling ze op straat te leggen trouwens. ik kan daar niet zoveel mee, met die gewoonte. en het kon ook al niet meer, er stond een auto geparkeerd waar net nog paarse tulpen lagen. parkeerruimte is schaars.

gisteravond, terwijl ik naar six feet under keek, is hier een vrouw op de stoep doodgereden. een meter of 25 verderop. een man met drank en een auto verloor de macht. zoiets. ik heb het helemaal niet gemerkt maar at5-tekst schreef het. volgens at5 was het een stuk verderop maar toen ik vandaag naar buiten liep zag ik dat het erg dichtbij was. er stonden een paar buurtbewoners bij een lege plek met veel roestbruin en witte kruisen en strepen op straat. en er lagen wat paarse tulpen.

’tis niet dat ik het had kunnen zijn. ik had het al zo vaak kunnen zijn. in een schietpartij, in ‘t verkeer, een shock-reactie op verkeerde medicijnen. plus al die keren dat ik het had kunnen zijn waar ik zelf helemaal geen weet van heb. en gelukkig maar want anders valt er niet te leven. maar dat ik zo helemaal niks gemerkt heb. 23.30 uur, ik denk nog even na. ja, dat was six feet under-tijd, geen harde muziek ofzo.

terug van boodschappen hagelde het even. de buurtbewoners stonden er al niet meer. niemand stond er. ik had ook bloemen gekocht. niet met de bedoeling ze op straat te leggen trouwens. ik kan daar niet zoveel mee, met die gewoonte. en het kon ook al niet meer, er stond een auto geparkeerd waar net nog paarse tulpen lagen. parkeerruimte is schaars.

daar was ik laatst weer eens ingekukeld, soms doe ik dat.
het leuke was dat in deze put een man woonde. hij was
heel gelukkig in zijn huisje, dat wil zeggen: totdat ik uit
de lucht kwam vallen.

ik vroeg hem of hij nooit eenzaam was, of zich verveelde,
of zich opgesloten voelde. hij keek me wat bevreemd aan
en vroeg of ik blind was. hij wees me het woud aan in
het oosten, en zei dat daarachter de oceaan lag. ten
zuiden lag de stad, en hij vertelde over alle vrienden die
daar woonden. hij wees hun huizen aan, en zwaaide naar ze.

braaf keek ik elke keer de aangewezen richting uit en rilde
bij het zien van algen op een bakstenen muur. maar hij
loog niet, aan zijn ogen zag ik dat hij iets anders zag dan
ik. hij was Koning van Put, en na een dag vroeg hij me
om te gaan want er waren belangrijker dingen te doen.
bovendien, en dat was het laatste dat ik van hem hoorde,
waren de vrouwen in Put veel mooier en liever dan ik.

soms loop ik naar het randje maar ik zie hem nooit.
daarvoor is de afstand ook te groot. dan gooi ik een
bloem naar beneden, of een vis. boeken niet meer, die
gooit hij terug. daar heeft hij het ook te druk voor denk ik,
als Koning van Put.

daar was ik laatst weer eens ingekukeld, soms doe ik dat.
het leuke was dat in deze put een man woonde. hij was
heel gelukkig in zijn huisje, dat wil zeggen: totdat ik uit
de lucht kwam vallen.

ik vroeg hem of hij nooit eenzaam was, of zich verveelde,
of zich opgesloten voelde. hij keek me wat bevreemd aan
en vroeg of ik blind was. hij wees me het woud aan in
het oosten, en zei dat daarachter de oceaan lag. ten
zuiden lag de stad, en hij vertelde over alle vrienden die
daar woonden. hij wees hun huizen aan, en zwaaide naar ze.

braaf keek ik elke keer de aangewezen richting uit en rilde
bij het zien van algen op een bakstenen muur. maar hij
loog niet, aan zijn ogen zag ik dat hij iets anders zag dan
ik. hij was Koning van Put, en na een dag vroeg hij me
om te gaan want er waren belangrijker dingen te doen.
bovendien, en dat was het laatste dat ik van hem hoorde,
waren de vrouwen in Put veel mooier en liever dan ik.

soms loop ik naar het randje maar ik zie hem nooit.
daarvoor is de afstand ook te groot. dan gooi ik een
bloem naar beneden, of een vis. boeken niet meer, die
gooit hij terug. daar heeft hij het ook te druk voor denk ik,
als Koning van Put.

twan de vos – boksfamilie

ik heb deze winter nog geen handschoenen aan hoeven doen bedacht ik me vanmiddag. daar dacht ik aan omdat dit hele weekend het gevoel geeft van de verkeerde vinger in de verkeerde vinger van ook nog eens de verkeerde handschoen willen stoppen. en dan ben ik de hand en de rest van het universum -dat stukje bij mij in de buurt tenminste- is de verkeerde handschoen. want we zijn niet in harmonie.

ik kan niet slapen als ik het wel wil en omgekeerd, ga naar buiten als de hoosbui start, raak het volledige beheer over mijn mac kwijt en vervolgens een aantal uren aan het herstellen daarvan, verstuur mail die nog niet af is, laat melk overkoken, een pizza verbranden, het rekje uit de koelkastdeur vallen bij het wegzetten van een potje olijven waardoor een half flesje kikkoman over de grond gaat. de kleuren van mijn blog voelen niet goed aan, ik heb een hele avond gerookt en de wasmachine heeft een gat getrokken in een nieuwe trui en ik heb het bonnetje niet bewaard.

ik heb nog 1 hoop voor vanavond: dat de kosmikal kip met stamppot van rucola en gegrilde tomaat niet mislukt. en oh, dat ik six feet under niet missen ga.

twan de vos – boksfamilie

ik heb deze winter nog geen handschoenen aan hoeven doen bedacht ik me vanmiddag. daar dacht ik aan omdat dit hele weekend het gevoel geeft van de verkeerde vinger in de verkeerde vinger van ook nog eens de verkeerde handschoen willen stoppen. en dan ben ik de hand en de rest van het universum -dat stukje bij mij in de buurt tenminste- is de verkeerde handschoen. want we zijn niet in harmonie.

ik kan niet slapen als ik het wel wil en omgekeerd, ga naar buiten als de hoosbui start, raak het volledige beheer over mijn mac kwijt en vervolgens een aantal uren aan het herstellen daarvan, verstuur mail die nog niet af is, laat melk overkoken, een pizza verbranden, het rekje uit de koelkastdeur vallen bij het wegzetten van een potje olijven waardoor een half flesje kikkoman over de grond gaat. de kleuren van mijn blog voelen niet goed aan, ik heb een hele avond gerookt en de wasmachine heeft een gat getrokken in een nieuwe trui en ik heb het bonnetje niet bewaard.

ik heb nog 1 hoop voor vanavond: dat de kosmikal kip met stamppot van rucola en gegrilde tomaat niet mislukt. en oh, dat ik six feet under niet missen ga.

ik heb slechts een flauw vermoeden van wie mijn lezers zijn. ik heb ‘t idee dat mijn publiek wel leuk is in allerlei opzichten, maar mogelijk niet bijster hip. een enkeling misschien wel maar veel zullen het er niet zijn. en dat ligt natuurlijk aan mij en dat ik niet genoeg hippe dingen doe, of minimaal schrijf alsof ik hippe dingen doe. en daarom ga ik nu iets hopeloos onhips doen. ik gooi mijn blog door een soort ‘hiptranslator’. als je mij stiekem een beetje saai vindt, lees mij dan voortaan via een hippere moniiq

met dank aan omar

ik heb slechts een flauw vermoeden van wie mijn lezers zijn. ik heb ‘t idee dat mijn publiek wel leuk is in allerlei opzichten, maar mogelijk niet bijster hip. een enkeling misschien wel maar veel zullen het er niet zijn. en dat ligt natuurlijk aan mij en dat ik niet genoeg hippe dingen doe, of minimaal schrijf alsof ik hippe dingen doe. en daarom ga ik nu iets hopeloos onhips doen. ik gooi mijn blog door een soort ‘hiptranslator’. als je mij stiekem een beetje saai vindt, lees mij dan voortaan via een hippere moniiq

met dank aan omar

there’s a hiss from the highway
snakes her hips into everybody’s ears
don’t think i’ve heard silence for years
and i could have sworn i saw you
walking down the cobbled stones
beneath the leaning trees yesterday

i know you sailed away some time ago
but we come here to listen to you comfort us
with your lullaby

underneath the drinking tree
we sail away with our friends
the cemetery is alive tonight
the disappeared the gruesome and the strays
we are invisible ink
as beautiful as you now

there’s a sound in your voice
there’s a place in your everlasting words
yet i don’t have a clear belief
yet i could have sworn i heard you sing to me
from my headphones deep into my head like pill

we listen closely

deze zong hij ook, vanmiddag. the drinking tree. phantasio was behoorlijk druk en ben christophers was alleen. en alleen met gitaar kreeg-i ons allemaal stil. wel, dat is niet helemaal waar. ergens liet een babykleuter even van zich horen, en een rick de leeuw hield een -gelukkig kort- fluistergesprekje achter me. ik zie hoe de vorige zin zich kan laten lezen maar dat is onbedoeld. ik hoorde ook the spaces in between, flowers drink upon the ground en misschien river song. een paar nummers die ik niet herkende.

hoe zal ik zijn stem eens omschrijven? als die van een vreemde engel misschien. zoekend naar de juiste golflengte, ietwat distorted, breekbaar. zoiets moet maar volstaan. op zijn cd’s doen er ook nog apparaatjes mee met hem en zijn gitaar, die vervreemdende effecten kwamen vanmiddag van zijn stem. die stem hield phantasio een paar maal zelfs zonder gitaar stil.

veel meer ga ik er niet over schrijven. luister maar, op zijn site staan 4 liedjes van zijn laatste cd the spaces in between. begin met river song, drijf mee. en via de aankondiging die ik hier deed van dit optreden kun je hem nog live in zijn slaapkamer zien, zoals gefilmd door RAM.

jammer dat ik niet in paradiso was vanavond om hem langer te luisteren.

there’s a hiss from the highway
snakes her hips into everybody’s ears
don’t think i’ve heard silence for years
and i could have sworn i saw you
walking down the cobbled stones
beneath the leaning trees yesterday

i know you sailed away some time ago
but we come here to listen to you comfort us
with your lullaby

underneath the drinking tree
we sail away with our friends
the cemetery is alive tonight
the disappeared the gruesome and the strays
we are invisible ink
as beautiful as you now

there’s a sound in your voice
there’s a place in your everlasting words
yet i don’t have a clear belief
yet i could have sworn i heard you sing to me
from my headphones deep into my head like pill

we listen closely

deze zong hij ook, vanmiddag. the drinking tree. phantasio was behoorlijk druk en ben christophers was alleen. en alleen met gitaar kreeg-i ons allemaal stil. wel, dat is niet helemaal waar. ergens liet een babykleuter even van zich horen, en een rick de leeuw hield een -gelukkig kort- fluistergesprekje achter me. ik zie hoe de vorige zin zich kan laten lezen maar dat is onbedoeld. ik hoorde ook the spaces in between, flowers drink upon the ground en misschien river song. een paar nummers die ik niet herkende.

hoe zal ik zijn stem eens omschrijven? als die van een vreemde engel misschien. zoekend naar de juiste golflengte, ietwat distorted, breekbaar. zoiets moet maar volstaan. op zijn cd’s doen er ook nog apparaatjes mee met hem en zijn gitaar, die vervreemdende effecten kwamen vanmiddag van zijn stem. die stem hield phantasio een paar maal zelfs zonder gitaar stil.

veel meer ga ik er niet over schrijven. luister maar, op zijn site staan 4 liedjes van zijn laatste cd the spaces in between. begin met river song, drijf mee. en via de aankondiging die ik hier deed van dit optreden kun je hem nog live in zijn slaapkamer zien, zoals gefilmd door RAM.

jammer dat ik niet in paradiso was vanavond om hem langer te luisteren.